ေျခတစ္လံုးအိမ္တိုင္ဘ၀ႏွင့္ ကမ ၻာအေရွ ့မွ အေနာက္ ေတာင္မွ ေျမာက္သို ့ကၽြန္ေတာ္ေလလြင့္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါ။
တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ အသက္ၾကီးလာသလုိ ေျခတစ္လံုးအိမ္တိုင္ဘ၀ႏွင့္ ကမ ၻာအေရွ ့မွ အေနာက္ ေတာင္မွ ေျမာက္သို ့ကၽြန္ေတာ္ေလ
လြင့္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါ။တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ အသက္ၾကီးလာသလုိ အၾကားအျမင္ဗဟုသုတကလည္း တိုးခဲ့သည္။
ကမ ၻာ့ရြာသည္တျဖည္းျဖည္းက်ဥး္လာသည္။ေမြးရပ္ေျမက အေမတစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့အိုစာသြားခဲ့သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀ ႏွစ္တြင္ ေမြးရပ္ေျမ ရထားဘူတာမွအစျပဳလုိ ့ ကမ ၻာၾကီးကိုစူးစမ္းဖို ့ကၽြန္ေတာ္ေျခလွမ္းစခဲ့သည္။ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ အတြင္း ပီကင္းမွ ရွန္ဟိုင္း၊ကြမ္းတုန္မွေဟာင္ေကာင္၊နယူးေယာက္မွ ၀ါရွင္တန္၊ေတာင္အေမရိကားမွေတာင္အာဖရိက ထိ၊ထိုမွတဆင့္
လန္ဒန္မွ ဆစ္ဒနီ အလုပ္လုပ္ရင္း လွည့္လည္ရင္း လွည့္ပါတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာႏိုင္ငံေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့သည္။
ေနရာသစ္တစ္ခုေရာက္တုိင္း စိတ္သစ္လူသစ္ ပါတ္၀န္းက်င္အသစ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့ဖူးသည္။သို ့ေသာ္စိတ္ထဲတြင္
အေမ့ကို လြမ္းဆြတ္မွဳက ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလည္းႏိုင္ခဲ့။ IP ဖုန္းကဒ္ေလးေတြေပၚမွ အေမ့ကိုကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏဖုန္းဆက္
ႏိုင္ခဲ့သည္ဖုန္းထဲတြင္အေမ၏ ေအးခ်မ္းေသာေလသံသည္ ဘ၀၏ စိန္ေခၚမွဳေတြကို ရင္ဆိုင္ဖုိ ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အင္အားပိုျဖစ္
ေစခဲ့သည္။အေမ့၏အသံမွာ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုအိုစာသြားခဲ့သည္။အေမဖုန္းဆက္တိုင္း ကၽြန္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ဖုိ ့
အေမ့ကို စိတ္မပူဖုိ ့သတိႏွင့္သြားလာဖုိ ့၊ခြင့္ယူၿပီးအိမ္ျပန္မလာဖုိ ့ ျပန္လာရင္ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားၿပီးအလုပ္အကိုင္ပ်က္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ထပ္တလဲလဲေျပာသည္။ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြမ္းေနၿပီ ေတြ ့ခ်င္ေနၿပီဆိုတာကၽြန္ေတာ္
သိလုိက္ပါသည္။
အေမ့အသက္ (၇၅) ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ကၽြန္ေတာ္လက္ေဘးက အလုပ္ေတြခ် စိတ္ထဲက အစီအစဥ္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး အေမ့ဆီကို တစ္လ ျပန္ဖို ့ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ထုိတစ္လအတြင္း ဘာမွ မလုပ္ ဘာမွမေတြးဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့အနားတြင္ေနမည္။
ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမည့္အေၾကာင္း အေမ့ကိုဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ အေမစတင္ အစီအစဥ္ဆြဲေတာ့သည္။
မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္ေသာအစားအစာမ်ားမွတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကၾကိဳက္ေသာ အိပ္ယာခင္းကို ျပန္ျပင္ခ်ဳပ္၊
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တုန္း အဆင္သင့္ ၀တ္ဖုိ ့အ၀တ္အစားေတြ ျပင္ဆင္ရင္းအေမ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနသည္ ဆိုတာကို ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရသည္။အသက္ (၇၅) ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ အေမ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားလုပ္ေနရင္ ေမာတတ္တဲ့အေမ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာဖို ့အတြက္ ျပင္ဆင္ရင္း ေမာဖို ့ေမ့ေနၿပီ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသည္။
ေလယဥ္ေပၚတြင္ အေမႏွင့္ေတြ ့သည့္အခါ အေမ့ကို ေျပးၿပီးဖက္လုိက္မည္ဟူေသာစိတ္ကူးႏွင့္ၾကည္ႏူးေနမိသည္။တစ္ကယ္တမ္း
အေမႏွင့္ေတြ ့ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ေျပးမဖက္မိ။အိမ္ေပါက္၀တြင္ၾကိဳေနေသာအေမသည္ သစ္ေျခာက္ပင္အုိႏွင့္တူေနသည္။မ်က္ႏွာ
ေပၚကအရစ္အစင္းမ်ားေၾကာင့္ အေမသည္ အရင္ပံုႏွင့္မတူေတာ့။ အေမေတာ္ေတာ္အိုစာသြားခဲ့ပါလား။
အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း အရင္က ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့ေသာ ဟင္းမ်ားကို အေမစတင္ ခ်က္ျပဳတ္ေတာ့သည္။သို ့ေသာ္
ထုိဟင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မၾကိဳက္ေတာ့ေၾကာင္းအေမ့ကို မေျပာျဖစ္ခဲ့။အေမ မ်က္စိမွဳန္လာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟင္းမ်ားက
ငန္တစ္ခြက္ ေပါ့တစ္ခြက္ျဖင့္ အရသာမ်ား အရင္ကႏွင့္မတူေတာ့။ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာ အိပ္ယာခင္းမွာလည္း
ဂြမ္းစစ္စစ္ ေစာင္ထူၾကီးေတြျဖစ္သည္။ထုိေစာင္ထူထူၾကီးမ်ားကိုၿခံဳအိပ္ရတဲ့ အက်င့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိေတာ့။ဂြမ္းေစာင္အစား သိုးေမြးႏုႏုေလးပဲ သံုးေတာ့ေၾကာင္း အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္မေျပာျဖစ္ခဲ့။ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတာ အေမ့ကို လြမ္းလုိ ့ ေတြ ့ခ်င္လု ိ့ပဲေလ။
အိမ္ျပန္ေရာက္စ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္တြင္ အလုပ္မ်ားရွုပ္ေနေသာေၾကာင့္ အေမႏွင့္စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာျဖစ္ခဲ့။ေျပာျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္းလူျဖစ္အင္မ်ား လူ ့ဘ၀ အေၾကာင္းမ်ား
ကိုထပ္တလဲလဲေျပာေနမိေတာ့သည္။ထိုအေၾကာင္းမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၀) ႏွစ္ခန္ ့က အေမအပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္
ေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားျဖစ္သည္။ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀ႏွင့္ အလုပ္အေၾကာင္းကိုခိုင္းႏွဳိင္းၿပီးေျပာေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္လာလွ်င္ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ေခတ္
ေနာက္က်ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာမိလွ်င္ အေမသည္ ေတြေတြေလး တစ္ေနရာရာကို ေငးၾကည့္ေနတတ္သည္။
မ်က္စိေတြမွဳန္၀ါးလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေမ ဟင္းခ်က္ရာတြင္ သန္ ့ရွင္းမွဳကို ဦးစားမေပးေတာ့ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳလာမိသည္။အေမခ်က္ေသာ ဟင္းထဲတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ပိုးေကာင္မ်ား ၊ယင္ေကာင္မ်ား ပါလာတတ္သလုိ ထမင္း ဟင္းမ်ားၾကမ္းေပၚသို ့က်လွ်င္လည္းျပန္ေကာက္ထည့္လာတတ္သည္။အေျခအေနမ်ားသည္ ယခင္ကႏွင့္ မတူေတာ့။
အိမ္တြင္ခ်က္မစားဘဲ ဆိုင္တြင္မွာစားရန္ေျပာေသာအခါ အျပင္စာမ်ားသည္ ညစ္ပတ္ေၾကာင္း၊က်န္းမာေရးႏွင့္မညီညြတ္ေၾကာင္း
ေျပာသည္။ထမင္းခ်က္အေဖာ္တစ္ေယာက္ရွာထားခဲ့မည္ ေျပာျပန္လွ်င္လည္း အေမသည္ ငါလွဳပ္ရွားႏိုင္ေသးတယ္၊ငါမအိုေသး
ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမ စိတ္ဆိုျပန္သည္။ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ ့ထဲသို ့သြားလွ်င္ အေမလည္းလုိက္ခ်င္သည္။ေနာက္ဆံုးတြင္ အေမ့ေျခလွမ္း
ေၾကာင့္ လုိရာသို ့မေရာက္ႏိုင္ခဲ့။
အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုေဆြးေႏြးမိျပန္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆမ်ားသည္ မွားေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊လမ္းမွားလုိက္
ေနသည္ဟု အေမထင္သည္။အရာရာတိုင္းသည္ တုိးတက္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အားမနာစြာအေမ့ကိုေျပာျဖစ္မိခဲ့သည္။
ေနာက္ပိုင္း အေမ ႏွင့္ ေျပာျဖစ္ေသာစကားတုိင္းတြင္ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ၿပီးစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲျခင္းမ်ား
ကို လုပ္မိလာသည္။ကၽြန္ေတာ္စိတ္မရွည္ေသာ အခ်ိန္တြင္ စကားသံကို အက်ယ္ၾကီးေျပာမိျခင္း၊စကားျဖတ္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္မိ
ေသာအခါ အေမသည္ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ၿပီးေတြေတြေလးႏွင့္ႏွဳတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။
ခြင့္တစ္လျပည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရခါနီးတြင္ အေမသည္ ကုတင္ေအာက္က ေသတၱာေဟာင္းတစ္ခုျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ျပည္ပေရာက္စဥ္
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးသမွ်ႏိုင္ငံတြင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးေသာသတင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပရန္ ထိုျဖတ္ပိုင္းမ်ားကို ဂရုတစိုက္ညွပ္ၿပီး အေမ သိမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲသို ့အပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ယူေဆာင္သြားေစလုိ သည္။
မ်က္မွန္ထူကိုတပ္ စာဖတ္တုိင္းအားစိုက္ရတဲ့အေမ သတင္းစာတစ္မ်က္ႏွာခ်င္းကို ကုန္ေအာင္ဖတ္ၿပီး ထိုျဖတ္ပိုင္းမ်ားကို မည္မွ် ခက္ခက္ခဲခဲ ညွပ္ခဲ့သည္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ အသိသို ့ေသာ္ အသံုးမ၀င္ေတာ့ေသာ ထိုသတင္းစာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ယူမသြားခ်င္ေပ။
ကၽြန္ေတာ္ေတြေ၀ေနသည့္အခိုက္တြင္ အေမ့လက္ထဲမွ ျဖတ္ပိုင္းေလးတစ္ခုလြင့္က်သြားသည္။ကၽြန္ေတာ့ထက္ဦးေအာင္
အေမက ေကာက္ယူလုိက္ၿပီး အကၤီ်အိပ္ထဲသို ့ထည့္လုိက္သည္။ "ဘာျဖတ္ပိုင္းေလးလဲ ေမေမ ကၽြန္ေတာ့ကိုျပပါလား"အေမ ေတြေတြေလးႏွင့္ကမ္းေပးၿပီးထမင္းစားခန္းသို ့ထြက္သြားလုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းဖတ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။" ငါအိုသြားေသာအခါ" ဟုေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ ၂၀၀၄-၁၂ လပိုင္း ၆ ရက္ေန ့ ေဆာင္းပါးေလးျဖစ္သည္။ ထုိေဆာင္းပါးေလးမွာ
- ငါအိုသြားတဲ့အခါ ငါဟာ အရင္က ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ၊စိတ္ရွည္ရွည္ထားဆက္ဆံေပးပါ
- ခ်ိနဲ ့နဲ ့လက္ေတြနဲ ့ထမင္း ဟင္းေတြ အက်ီၤေပၚေလာင္းမိတဲ့အခါ၊ ဖိနပ္ၾကိဳးေတြ ခ်ည္ဖုိ ့ေမ့သြားတဲ့အခါ၊ငါ့ကိုမရြံပါနဲ ့
- ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသင္ေပးခဲ့တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး သတိရေပးပါ။
- အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ့စကားေတြကို ငါျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ စကားမျဖတ္ပဲ ေက်းဇူးၿပဳၿပီးနားေထာင္ေပးပါ
- ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ယာ၀င္တိုင္း တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္ေတြကို မရိုးေအာင္ေျပာရင္း
- ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ဖူးတာေတြ ကိုသတိရေပးပါ။
- မလွဳပ္မရွားႏိုင္လုိ ့ ေရခ်ိဳးဖို ့ အကူအညီလုိတဲ့အခါ ငါ့ကိုမၿငိဳျငင္ပါနဲ ့
- ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာက္တစ္ခါ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုရိပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္ေပးပါ
- ေခတ္သစ္ နည္းပညာသစ္ေတြကို နားမလည္ခဲ့ရင္ ငါ့ကိုမေလွာင္ပါနဲ ့၊
- ငယ္ငယ္တုန္းက "ဘာေၾကာင့္" ဆိုတဲ့ေမးခြန္းတုိင္းကို စိတ္ရွည္စြာနဲ ့ ငါျပန္ေျဖခဲ့တာကို သတိရေပးပါ။
- စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့ လက္တစ္စံုနဲ ့ ငါ့ကို ကူတြဲေပးပါ
- လမ္းေလွ်ာက္သင္ကာစ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းျခင္းလမ္းေလွ်ာက္က်င့္ေပးခဲ့ဖူးတာကို ေက်းဇူးျပဳၿပီးသတိရေပးပါ။
- အသက္ၾကီးလာလုိ ့ စကားေျပာရာမွာေရွ ့ေနာက္မညီပဲ အေၾကာင္းအရာေတြကို ငါေမ့သြားတဲ့အခါ အခ်ိန္ေပးၿပီး
- စဥ္းစားခြင့္ေပးပါ၊စကားအေၾကာင္းအရာေတြက ငါ့အတြက္အေရးမၾကီးပါဘူး
- ေဘးကေန ငါေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေပးရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ
- အခ်စ္နဲ ့ေအးျမမွဳေတြကို ငါ ၿပံဳးၿပံဳးေလးလက္ခံမွာပါ။
- အဲဒီ အၿပံဳးေတြမွာ မဆံုးတဲ့ ငါ့ေမတၱာေတြကို ေတြ ့ရမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းထားရင္း မနားတမ္းဆံုးေအာင္ ဖတ္လုိက္မိသည္။ကၽြန္ေတာ့္ ေသတၱာထဲက အေကာင္းဆံုး အ၀တ္တစ္စံုကိုထားခဲ့ၿပီး ထိုျဖတ္ပိုင္းမ်ားကိုထည့္လုိက္
သည္။က်န္ေသာျဖတ္ပိုင္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အသံုးမ၀င္ေသာ္လည္း ထိုေဆာင္းပါးပါေသာ ျဖတ္ပိုင္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အနားက မခြါေတာ့။
ယခုထက္ထိ ထိုမွန္ေဘာင္သြင္းထားေသာျဖတ္ပိုင္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနသည္။အၿမဲ ဖုန္းမဆက္ႏိုင္ေသာ္လည္း အခါၾကီး ရက္ၾကီးမ်ားတြင္ အေမ့ကို ဖုန္းဆက္
ၿပီး သတိရေၾကာင္း၊က်န္းမာေၾကာင္း အေမခ်က္ေသာ ဟင္းမ်ားကို စားခ်င္ေၾကာင္း
***************************************************************************************************************************************
ကၽြန္ေတာ္ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ Forard mail ကေန ျပန္ၿပီး တင္ျပေပးတာပါ။ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ေရးတဲ့ သူကို လည္းခြင့္မေတာင္းမိပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးပိုင္ရွင္ မွ ကၽြန္ေတာ္၏ ပိုစ့္ ကေလးကို ဖတ္မိပါက ခြင့္လြတ္ပါဟု
အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္ခင္ဗ်ာ။
